Η πρώτη μεγάλη καλοκαιρινή παραγωγή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής για το 2022, το σκοτεινό αριστούργημα του Τζουζέππε Βέρντι Ριγολέττος, σε μουσική διεύθυνση Λουκά Καρυτινού και σκηνοθεσία Κατερίνας Ευαγγελάτου, θα παρουσιαστεί στις 2, 5, 8 και 11 Ιουνίου στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου. Η προπώληση των εισιτηρίων ξεκινάει την Πέμπτη 28 Απριλίου και θα πραγματοποιείται στα Ταμεία της ΕΛΣ στο ΚΠΙΣΝ, στα εκδοτήρια του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου και online στα aefestival.gr και viva.gr. Η παραγωγή υλοποιείται με τη στήριξη της δωρεάς του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος (ΙΣΝ) [www.SNF.org] για την ενίσχυση της καλλιτεχνικής εξωστρέφειας της Εθνικής Λυρικής Σκηνής.

Ο «Βόυτσεκ» είναι ένα έργο-φαινόμενο. Ο Γκέοργκ Μπύχνερ το έγραφε το 1836/7 όταν ήταν μόλις 23 ετών αλλά πέθανε από τύφο προτού προλάβει να το ολοκληρώσει. Και όμως το ρηξικέλευθο αυτό αριστούργημα έχει επηρεάσει σχεδόν όλόκληρο το Δυτικό Θέατρο από τους εξπρεσσιονιστές και τον Μπρεχτ μέχρι τον Μπέκετ, και από τον Γκόρκι μέχρι τον Κολτές και την Σάρα Κέην. Ο Μπύχνερ βάσισε το έργο σε μία γνωστή υπόθεση της εποχής: o στρατιώτης Γιόχαν Κρίστιαν Βόυτσεκ σε μία κρίση ζήλειας μαχαίρωσε την ερωμένη του και καταδικάστηκε σε θάνατο. Παρόλο που μελετά σε βάθος τις κοινωνικές,ποινικές και τις ιατρικές πτυχές της υπόθεσης , ο Μπύχνερ ξεπερνά την σκοτεινή περίπτωση ενός καταπιεσμένου ατόμου και δημιουργεί μία υπαρξιακή τραγωδία που αγγίζει αιώνια ερωτήματα για την εξάρτηση του ανθρώπου από τις κοινωνικές συνθήκες που είναι πέρα από τον έλεγχό του, την ηθική, τις κοινωνικές σχέσεις αλλά και την προκαθορισμένη μοίρα.

Production commissioned by Raphael Bianco to three choreographers with a strong contemporary imprint: Patricia Apergi, Salvatore Romania and Marco Chenevier. “Prometeo – oltre al fuoco” is the third step of the Trilogy of Civilization, conceived by Raphael Bianco, and was preceded by two creations (Orlando and Faust) by the same choreographer who, on this occasion, takes to him only a short piece.
The theme of the show is Prometheus, declined to its symbolic, archetypal and social value with all the relative aesthetic, ethical and social reflections on which the different works of the choreographers are centred. From the contemporaneousness of Patricia Apergi, a Greek choreographer with a strong and political sign (already a guest of the Interplay Festival), to the great energy of Salvatore Romania, to the theatrical coreutical contamination by Marco Chenevier and the vision of Raphael Bianco.

Ένα από τα λυρικά αριστουργήματα του 20ού αιώνα, η Υπόθεση Μακρόπουλου του Λέος Γιάνατσεκ, έρχεται για πρώτη φορά στην Εθνική Λυρική Σκηνή, στις 20, 23 και 25 Μαΐου στην Αίθουσα Σταύρος Νιάρχος της ΕΛΣ στο ΚΠΙΣΝ, σε μουσική διεύθυνση Οντρέι Όλος και σκηνοθεσία Γιάννη Χουβαρδά. Το εμβληματικό έργο του Γιάνατσεκ συνδυάζει το υπαρξιακό δράμα με το φανταστικό στοιχείο και μιλά για την ιστορία της διάσημης τραγουδίστριας Εμίλιας Μάρτυ, μιας κυρίας τριακοσίων ετών. Το μυστικό της αιώνιας νιότης της κρύβεται σε ένα ελιξίριο το οποίο παρασκεύασε τον 16ο αιώνα ο Κρητικός αλχημιστής Ιερώνυμος Μακρόπουλος, τότε στην υπηρεσία του αυτοκράτορα Ροδόλφου Β΄, και το οποίο δοκίμασε πρώτα στην ίδια του την κόρη, την Ελίνα Μακροπούλου. Η Ελίνα έζησε όλους αυτούς τους αιώνες ως Ευγενία Μοντές, Έλζα Μύλλερ, Εκατερίνα Μύσκινα, Ελλιάν ΜακΓκρέγκορ, διατηρώντας μονάχα τα αρχικά γράμματα του πραγματικού της ονοματεπώνυμου. Τώρα, ως Εμίλια Μάρτυ, συνειδητοποιεί τον κυνισμό και την απάθεια που έχει επιφέρει η κατάσταση της αιώνιας νιότης και αντιλαμβάνεται πόσα στοιχεία, όπως η αίσθηση ενός σκοπού στη ζωή, οφείλονται στη γνώση ότι η ζωή έχει ένας ορατό τέλος. Έτσι αποφασίζει να αφήσει τον θάνατο να την κυριεύσει.

Ένας αρχαιοελληνικός ομαδικός τάφος με 80 νεκρούς δεσμώτες αποκαλύφθηκε προ διετίας στο Παλαιό Φάληρο. Ο Ιάπωνας εικαστικός Χικάρου Φουτζίι επανέρχεται στο FFF και, ύστερα από εκτεταμένη έρευνα, σε συνεργασία με τη χορογράφο Πατρίσια Απέργη και τους επικεφαλής της ανασκαφής, στρέφει το βλέμμα του στο συγκλονιστικό αυτό εύρημα ρίχνοντας φως στη «σκοτεινή», πριν από τον Χρυσό Αιώνα, Αθήνα του 7ου αιώνα π.Χ. Η οπτικοακουστική εγκατάσταση που στήνει σε ένα κτίριο-ορόσημο της πανεπιστημιακής κοινότητας, το Παλαιό Χημείο στο οποίο στεγάζεται η Βιβλιοθήκη της Νομικής Σχολής, περιλαμβάνει συνεντεύξεις με τους επικεφαλής της ανασκαφής –από αρχαιολόγους μέχρι οδοντιάτρους–, αλλά και την αναβίωση της εκτέλεσης και της ταφής από έναν Χορό 80 νέων Αθηναίων.

Ο έρωτας, η πλάνη και η έμφυλη ταυτότητα όπως τα διαπραγματεύτηκε ο Ουίλλιαμ Σαίξπηρ σε τέσσερις από τις πιο χαρακτηριστικές και διασκεδαστικές κωμωδίες του αποτελούν τα θέματα της φετινής σειράς δραματοποιημένων αναλογίων. Ο κόσμος της σαιξπηρικής κωμωδίας είναι ένας κόσμος γεμάτος εξωφρενικές πλοκές, πάλη των φύλων, πάλη της λογικής με το συναίσθημα, ατέλειωτες παρεξηγήσεις, παράφορο έρωτα, ήρωες και ηρωίδες που ψάχνουν εναγωνίως την ταυτότητά τους και το άλλο τους μισό, ευφυή λογοπαίγνια, επικές λογομαχίες, ειρωνεία της τύχης και του ίδιου του ποιητή, αίσιες εκβάσεις, αλλά και μπόλικο σκοτάδι.

Director Katerina Evangelatos makes her Ancient Theatre of Epidaurus debut, tackling one of Euripides’ most intriguing and provocative tragedies, on commission by the National Theatre of Greece. Dramatizing the triumph of life over death, Alcestis (438 B.C.), Euripides’ oldest surviving work, is the subject of endless debates regarding its genre, as it contains both tragic and comical elements. The obvious Sophist influences of the play have triggered a series of moral questions about the nature of interpersonal relationships. In a world where one can take someone else’s place in death, the writer of the “Athenian enlightenment” scrutinizes seemingly selfless relationships, and raises a series of crucial questions, such as: What constitutes a proof of true love? What are the limits of devotion? Whose life is more valuable, and why? Can divine laws provide answers to any of these questions? And what about divine intervention changing the rules of the game?

Rhesus (Greek: Ῥῆσος, Rhēsos) is an Athenian tragedy that belongs to the transmitted plays of Euripides. Its authorship has been disputed since antiquity,[1] and the issue has invested modern scholarship since the 17th century when the play's authenticity was challenged, first by Joseph Scaliger and subsequently by others, partly on aesthetic grounds and partly on account of peculiarities in the play's vocabulary, style and technique.[2] The conventional attribution to Euripides remains controversial. Rhesus takes place during the Trojan War, on the night when Odysseus and Diomedes make their way covertly into the Trojan camp. The same event is narrated in book 10 of Homer's epic poem, the Iliad.

The Tales of Hoffmann (French: Les contes d'Hoffmann) is an opéra fantastique by Jacques Offenbach. The French libretto was written by Jules Barbier, based on three short stories by E. T. A. Hoffmann, who is the protagonist of the story. It was Offenbach's final work; he died in October 1880, four months before the premiere.