‘Όταν ήμουν παιδί, η μητέρα μου – που τότε δεν μιλούσε ακόμα καλά ελληνικά – έβλεπε μαζί μου τον Ντάμπο στην τηλεόραση. Δεν καταλάβαινε τα λόγια, αλλά με πήρε αγκαλιά και μου είπε ότι μια μέρα θα πετάξω κι εγώ, μακριά απ’ την πόλη.’ 

Απόσπασμα συνέντευξης κατοίκου της Ελευσίνας, Φεβρουάριος 2024

Το έργο εστιάζει στην ακρόαση της φωνής που αναδύεται από μέσα μας, όταν όλα γύρω σωπαίνουν. Φέρνει στο προσκήνιο μια διαρκή παλινδρόμηση μεταξύ ευθραυστότητας και αποφασιστικότητας, ένα σώμα που σμιλεύεται από τη φωνή του. Μέσα από φωνητικά μοτίβα, ρυθμικές χειρονομίες, αυτοσχεδιασμούς και επαναλαμβανόμενες δομές, ξεδιπλώνεται η εμπειρία του να μεγαλώνεις στην πόλη της Ελευσίνας, ως προσωπική μνήμη και καθολικό ερώτημα: Ποια φωνή μέσα μας μάς κινεί; Ποια φωνή μέσα μας μάς φροντίζει; 

Ο Χ. κινούμενος μεταξύ σιωπής και κραυγής, αναζητά ένα σημείο ισορροπίας. Η φωνή της Μ. γίνεται καθρέφτης, μητρική ανάμνηση, φίλτρο – άλλοτε οδηγεί, άλλοτε συγκρατεί, άλλοτε προκαλεί. Ο ρυθμός του μετρονόμου γίνεται χτύπος καρδιάς, εργαλείο μετάβασης. 

Το έργο δεν αφηγείται μια ιστορία. Είναι το ίδιο η διαδικασία γέννησής της. Μέσα από το ελάχιστο, προς το γιγαντιαίο.

Χορογραφικό σημείωμα

Στην καρδιά του Ελέφαντα βρίσκεται μια φωνή — όχι απλώς ως ήχος, αλλά ως φορέας μνήμης, ρήξης και φροντίδας. Η χορογραφία δεν είναι για μένα απλή οργάνωση σωμάτων, αλλά κούρδισμα παρουσίας: τι συμβαίνει όταν πραγματικά ακούμε; Τον άλλον, τον εαυτό μας, το κενό μεταξύ. Το έργο γεννιέται μέσα από μια ακρόαση στην Ελευσίνα — μια πόλη-κατώφλι και ένας σκηνικός τόπος εσωτερικού εξαναγκασμού. Ένα queer σώμα, εκτοπισμένο παιδί, θυμάται μια μητέρα που του εμφύσησε αυτοπεποίθηση, σε έναν κόσμο που του την αφαίρεσε.

Ο Ελέφαντας είναι μια μεταμορφωτική φιγούρα: μια αδύνατη πτήση, στιγμές tableau vivant όπου η ελευθερία γεννιέται μέσα στη φυλακή. Η παράσταση στέκεται ανάμεσα στην αυτοπεποίθηση και την παντελή απουσία της· εκεί όπου η αυτοαντίληψη συγκρούεται με την κοινωνική προβολή — δεν αλλάζει το βλέμμα των άλλων, αλλά η δική μου θέαση του κόσμου.

Η σκηνή γίνεται τόπος ρήξης, όπως ορίζει ο Badiou: το συμβάν που δεν εξηγείται με όρους του παρελθόντος, αλλά απαιτεί νέα πίστη. Εδώ, η φωνή —μεταβλητή, εύθραυστη, αποφασισμένη— καθοδηγεί την κίνηση. Μελωδική, αιωρείται, γίνεται ρυθμός επιτακτικός. 

Για τον Ελέφαντα επέλεξα τον μινιμαλισμό στην κίνηση όχι ως στυλ μα ως μία οικονομία — η προσπάθεια να κινηθώ με ακρίβεια χωρίς θόρυβο - που γεννά την ένταση. Σαν έναν Οιδίποδα που βλέπει ενώ είναι τυφλός, το queer σώμα εδώ ανασυντάσσεται μέσα από τη φωνή, τη ρήξη και την ορατότητα ενός άλλου κόσμου που ήδη προϋπάρχει.

Σύλληψη • Χορογραφία: Άγγελος Παπαδόπουλος
Πρωτότυπη μουσική σύνθεση: Μαρίσσα Μπίλη
Φωτογραφίες: Δήμητρα Τζάνου

Ερμηνεία: Χάρης Δήμος

Εμπνευσμένο από τις γυναίκες που εργάστηκαν στο εργοστάσιο ΤΙΤΑΝ στην Ελευσίνα, το Collect Yourself εξερευνά τη σύνδεση μεταξύ ανθρώπων και τσιμέντου, χρησιμοποιώντας το τσιμέντο ως μεταφορά για την ανθρώπινη εμπειρία και την προσωπική εξέλιξη.

Όπως το τσιμέντο σκληραίνει μέσα από μια διαδικασία, έτσι και οι άνθρωποι σκληραίνουν μέσα από τις εμπειρίες τους. Οι εμπειρίες μας μπορούν να μας ραγίσουν, ακόμα και να μας κάνουν να χάσουμε κομμάτια του εαυτού μας.

Πόσο απαραίτητη είναι τελικά αυτή η διαδικασία, έτσι ώστε να σπάσουμε” το δικό μας “τσιμέντο” και να ελευθερωθούμε;

Χορογραφικό σημείωμα

Η κίνηση που αναδύεται.
Απ’ το δέρμα, απ’ τα κόκαλα, απ’ το βάθος του ενστίκτου.
Εκεί όπου η γυναίκα θυμάται.

Με κάθε στροφή, αφυπνίζεται η διαίσθηση.
Με κάθε παύση, γεννιέται χώρος για το άγριο.
Για το παιχνίδι, για τη λύτρωση, για την απόλυτη αφοσίωση.

Στην αρχή μόνη. Έπειτα μαζί.
Σώματα που ψάχνονται, αναγνωρίζονται, σμίγουν.
Δεν πρόκειται για χορό επιβίωσης.
Είναι επίκληση.
Είναι τελετή.
Είναι επιστροφή.

Μια ωδή στη γυναίκα που ουρλιάζει κάτω απ’ το φεγγάρι,

που δεν ξέχασε ποτέ πως είναι να ανήκεις στο σώμα σου

Σύλληψη • Χορογραφία: Ελίνα Δεμιρτζίογλου

Σκηνογραφία: Πάνος Προφήτης

Ηχητικός Σχεδιασμός: Vassilina

Σχεδιασμός προωθητικού υλικού /  Teaser: Άγγελος Σώκος

Ερμηνεία / Συνδημιουργία υλικού: Έμμα Αντιβάση, Ξένια Σταθούλη, Έλενα Ψημμένου

Ευχαριστίες: Αργυρώ Ορφανουδάκη, Μαίρη Γιαννούλα, Gizem Bilgen

Ανάμεσα στο συνειδητό και το ασυνείδητο, όλα τα στοιχεία υπνοβατούν και αναμιγνύονται χωρίς να ταιριάζουν απόλυτα. Η μνήμη και ο χορός διασταυρώνουν το πραγματικό με το ονειρικό και τα τοποθετούν σε ένα ενδιάμεσο πεδίο -  μεταξύ ύπνου και εγρήγορσης.

Το έργο εμπνέεται από τα όνειρα των κατοίκων της Ελευσίνας και δημιουργεί έναν τόπο από εικόνες, μορφές και κινήσεις που μπλέκονται και συνομιλούν μεταξύ τους χρησιμοποιώντας ένα συνεχώς μεταβαλλόμενο λεξιλόγιο.

Τρία σώματα εξερευνούν αυτόν τον ενδιάμεσο μη-τόπο και διηγούνται ιστορίες – μωσαϊκά, δίνοντας υπόσταση στο συλλογικό φαντασιακό μιας πόλης που ονειρεύεται.

Χορογραφικό σημείωμα

Κάπου ανάμεσα στη χορογραφική μου πορεία στην pop σκηνή και την ανάγκη μου να εμβαθύνω δημιουργικά σε ένα διαφορετικό πλαίσιο καλλιτεχνικής έκφρασης, βρέθηκα στην Ελευσίνα και την U(R)TOPIAS Ακαδημία Χορογραφίας.

Τον πρώτο χρόνο υπήρξα απόλυτα μπερδεμένη και επιδίωκα νευρικά να χωρέσω ταυτόχρονα σε δημιουργικά πλαίσια που συχνά προβάλλονται ως αντίθετα. Το commercial και τη σύγχρονη τέχνη. Ακριβώς αυτό το ανάμεσα και το ταυτόχρονα άρχισε να με ταυτίζει με την Ελευσίνα και το μεταιχμιακό περιβάλλον που ορίζεται από τους μύθους και την ιστορία της. Η σχέση της θεάς Δήμητρας με την Περσεφόνη και τον Άδη, το Καλλίχορον φρέαρ – η πύλη προς τον κάτω κόσμο και τα Ελευσίνια μυστήρια ως τελετουργία για να ξεπεραστεί ο φόβος του θανάτου, αποτέλεσαν τα πρωταρχικά στοιχεία της έρευνας.

Η ιδέα με τα όνειρα προέκυψε τη δεύτερη χρονιά της Ακαδημίας και αποτέλεσε κίνητρο ώστε να εμπλακώ με τους κατοίκους της πόλης. Οι συνεντεύξεις, τα συμβάντα γύρω από αυτές και οι επαφές που απέκτησα ήταν το πολυτιμότερο δώρο αυτής της εμπειρίας. Οι έρευνες των δυο ετών άρχισαν να συνδέονται κατά τη διάρκεια του residency και  με οδήγησαν στη σκέψη πως τα όνειρα αποτελούν ένα μεταίχμιο ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο.

Δεν ζεις, δεν έχεις πεθάνει, είσαι ανάμεσα.

Ηχογράφησα αφηγήσεις ονείρων από κατοίκους της Ελευσίνας με διαφορετική ηλικία, καταγωγή και επαγγελματική απασχόληση. Μου μοιράστηκαν όνειρα λούπας, όνειρα με θεούς της μυθολογίας και προσωπικούς εφιάλτες. Σημείωνα και τα δικά μου όνειρα όποτε κοιμόμουν στη πόλη.

Μεταφράζοντας τις εικόνες - αφηγήσεις σε κινήσεις και χειρονομίες, δημιουργήθηκε ένα κινητικό αλφάβητο που επέτρεψε στη commercial κινησιολογία να ενταχθεί στο έργο και να επαναπροσδιορίζεται συνεχώς. Η ανάγκη μιας συνθήκης υπνοβασίας των χορευτών, προσεγγίζεται από τη συνύπαρξη συνειδητών και ασυνείδητων κινήσεων που επαναλαμβάνονται και παρεμβαίνουν στην χορογραφία.

Σύλληψη • Χορογραφία: Νεφέλη Θεοδότου

Σχεδιασμός κοστουμιών: Απόστολος Μητρόπουλος

Μουσική: RAAD

Φωτογραφίες προωθητικού υλικού: Μάριος Χατζηαντώνη 

Ερμηνεία: Βέλμα Ανδριανάκη, Νεφέλη Θεοδότου, Ιωάννα Κάγιου

Ευχαριστίες: Δάφνη Στασίνη, Αλίκη, Ελευθερία, Βασιλική, Καρολίνα, ομάδα Cult_terra, Γιώργος Πρίφτι, Ad:Mark

Τι συμβαίνει σε έναν τόπο, όπου όλα έχουν ήδη συμβεί;

Από την πραγματικότητα μιας αυλής, επισκέπτομαι τον τόπο που συντελείται η σωματική εξάντληση με σκοπό τη μεταμόρφωση και την αναμονή ενός μυστηριώδους “κάτι”, ερευνώντας πώς η φαντασία επιστρατεύεται ως μέσο επιβίωσης κι αλλαγής. Η ησυχία του σώματος στη διαδικασία της εντατικής προσπάθειας, ένας ορισμένος χώρος με αόριστες δυνατότητες, συντελούν πεδίο μάχης, προσευχής, αγανάκτησης, υπόσχεσης πως δεν εγκαταλείπουμε πριν τα δώσουμε όλα στην αταξία της τρυφερότητας. Ένα τραγούδι αφιερωμένο στην Ελευσίνα που πληγώνει και πληγώνεται, μια ονειρική μετάβαση στο άπιαστο όνειρο, στη διέξοδο, στη στιγμή που το σώμα είναι τα πάντα και τίποτα, στην κούραση, στην ελπίδα, στην αγανάκτηση, σ’ ένα υπερβατικό βήμα προς το άγνωστο.

Χορογραφικό σημείωμα

Ʃτην Ελευσίνα όλα μοιάζουν να βρίσκονται σε αναμονή, σαν να επέρχεται κάτι νέο. Ο διαρκής θόρυβος, η μετακίνηση των πληθυσμών, ένα φουγάρο που καπνίζει στον ουρανό της, οι ιστορίες που μεταφέρονται σε όσους περνάνε από την πόλη. Μοιάζει σαν να έχουν όλα ήδη συμβεί.

Στη διαδικασία της έρευνας αυτής της σωματικότητας, επικεντρώθηκα στο συνδυασμό φωνής και σώματος και οδηγήθηκα στη δημιουργία μιας αποδομημένης συναυλίας, δίνοντας έμφαση στην αντίθεση της ροής του λόγου με την αντίσταση του σώματος.

Το έργο φέρνει στον χώρο μια αυλή σπιτιού που όλα μοιάζουν να είναι κανονικά, όμως ο χώρος βρίσκεται ”εκτός ισορροπίας“. Ένα έργο που αντλεί έμπνευση από όλα όσα κανείς δεν θέλει να μιλάει γι ’αυτά και προσπαθεί να τα ”φωτίσει” και να μετατρέψει την αφάνεια σε δύναμη και σε τόπο αλλαγής.

1ο τραγούδι

τώρα το σπίτι θυμίζει τέλος, απ’ το ταβάνι στάζει βροχή / στα φωτοάλμπουμ μούρες καμένες, καμένη κι η δική μου η ζωή / της πόλης οι ιστορίες είναι βίαιες, πώς να προλάβω να δικαιωθώ /στον τόπο αυτό δεν κλείνει καμία πληγή / ζητώ συγγνώμη γι’ αυτά που θα πω 

η ευτυχία κρυμμένη στο παιδικό μου δωμάτιο / η ευτυχία φοβάται μην φύγω από εδώ / μετράω νύχτες το βράδυ πριν να κοιμηθώ / μετράω στιγμές και δεν γιορτάζω μονάχα τον θάνατο 

2ο τραγούδι

από τις στάχτες στο παρόν, κόβω ομφάλιους λώρους, είμαι η πηγή του κακού / όσο πικρό κι αν έρθει το τέλος, σαν βέλος, θα σκίσει τις προσευχές του λαού / κι ανοίγω τον ουρανό φωτίζω το παρελθόν και πάλι τον Θεό δεν βλέπω / φοβάμαι πως δεν θα αντέχω άλλο να τρέχω /  είναι ο παράδεισος, είμαι όμως κι εγώ 

αυτή τη νύχτα πες μου αλήθεια, σταύρωσε τα δάχτυλα σου, σταύρωσε τα παιδιά σου, μην τα ταΐζεις άλλο από το σάπιο παρελθόν / φέρτα να δουν το παρόν εκρηκτικό / σαν ξυράφι σε γλώσσα που λιώνει την πέτρα / καμία έχθρα δεν κράτα πια τα μέτρα / τα φώτα εδώ μόνο τυφλώνουν / τα στόματα όμως δεν φιμώνουν / μην το ξεχνάς μάτια μου αυτό 

βλέπω με το στόμα και σκοτώνω με την καρδιά μου που γίνεται πιο κόκκινη από το αίμα της / σε ποια καλοσύνη να πιστέψω το μόνο μου όπλο είναι πως σήμερα μπορεί να σας μαγέψω / η απόσταση ανάμεσα μας κολυμπάει στο εύρος της αναπνοής που είναι ριζωμένη στα πνευμόνια μας, αγκαλιά με το τσιμέντο, αγκαλιά με εσένα, 20.000 πόδια κάτω από την θάλασσα 

είμαι μια τρικλοποδιά, μια γωνία που προεξέχει, μια ατυχία φοβερή, ύπαρξη ζοφερή, ένα κουμπί που λείπει, ένα κερί που δεν ανάβει, ένα σκασμένο λάστιχο, ένα ψυγείο που δεν παγώνει αλλά σαπίζει /ένα αμάξι που έχει μόνο όπισθεν, ένα παράθυρο μονίμως κλειστό ,ένα δωμάτιο σκοτεινό / κι όμως / είμαι εδώ με μια ευχή / που θα τα δώσω / όλα για όλα για να γίνει πραγματική

Σύλληψη • Χορογραφία • Στίχοι  • Ερμηνεία: Μαίρη Γιαννούλα

Μουσική / Teaser / Φωτογραφίες: Αλέξης Φάλαντας

Σκηνικά: Ευδοκία Μακρή, Φωφώ Μάστορη

Μια μεταλλική κατασκευή. Μια δομή. Και ένας άνθρωπος που την κατοικεί. Ένας τόπος γνωστός αλλά ταυτόχρονα ανοίκειος. Ο άνθρωπος δε θα αργήσει να συνειδητοποιήσει ότι δε βρίσκεται πια στον τόπο του. Σε μια προσπάθεια αναζήτησης και συνειδητοποίησης, προσπαθεί να ενσωματωθεί στο νέο χώρο, ερχόμενος συνεχώς αντιμέτωπος με τα όριά του και το παρελθόν. Μέσα από μια αδιάκοπη εναλλαγή θέσεων και διαδρομών, αναρωτιέται πόσο θα αναγκαστεί να αλλάξει για να χωρέσει σε αυτόν τον νέο τόπο. Και αν, και πόσο, θα έχει αλλάξει ο τόπος μετά το πέρασμά του;

Το ecHoos είναι μια παράσταση που εξετάζει τη σχέση του σύγχρονου ανθρώπου με την κοινωνία στην οποία ζει. Εστιάζει στην έννοια του ξένου, αυτού που προέρχεται από άλλο “τόπο", και αναρωτιέται αν ανήκουμε πραγματικά στο κοινωνικό, πολιτικό ή φυλετικό χώρο στο οποίο διαλέξαμε - ή μήπως έτυχε; - να βρεθούμε και αν όλη μας η διαδρομή αποτελεί έναν αγώνα για προσαρμογή.

Χορογραφικό σημείωμα

ecHoos < χοῦς (αρχ.) < χώμα, το

Χώμα, ρίζες, πάνω και κάτω, πριν και μετά. Το παρελθόν, το μέλλον. Χώμα. Τροφή αλλά και άγκυρα. Αυτό που μας ορίζει και μας περιορίζει. Αυτό που μας φιλοξενεί. Αυτό που μας προστατεύει. Και κάποιες φορές μας εκδικείται. Αυτό που κουβαλάει μνήμες, γεύσεις και ήχους. Από το χώμα στο χώμα. Από τη στιγμή που ανοίγουμε τα μάτια μέχρι να τα ξανακλείσουμε. Μια μέρα. Και στη διάρκεια αυτής, μια ζωή. Σε έναν τόπο οικεία ξένο. Ή ανοίκεια γνωστό. Εκεί που όλα κάτι θυμίζουν, αλλά κάτι δεν ταιριάζει. Ένα χώρο που τον βλέπεις συχνά, αλλά δεν αναρωτήθηκες ποτέ πως μπορεί να είναι να βρίσκεσαι εκεί. Σαν ένα μέρος που το βλέπεις πάντα απ’ έξω αλλά δεν τόλμησες ποτέ να μπεις μέσα. Μέχρι που βρίσκεσαι εκεί. Επιλογή; Ή τύχη; 

Ένας τόπος. Μία σκέψη. Ένα πιστεύω. Μια απόφαση. Κι ένα βλέμμα. Το δικό σου. Ένα ξένο.

Ένας χώρος που δε μπορείς να βολευτείς. Και δοκιμάζεις. Και προσπαθείς να αλλάξεις. Ή πρέπει να αλλάξεις. Και προσπαθείς να τον αλλάξεις. Και τελικά αλλάζει αυτός εσένα. Αλλά αλλάζει κι αυτός. Και προσπαθείς να βολευτείς. Ξανά και ξανά. Προσπαθείς. Να φτιάξεις τον δικό σου τόπο. Πάλι από χώμα. Με τις αναμνήσεις σου. Τις σκέψεις σου. Τα πιστεύω σου. Τις αποφάσεις σου. Το χώμα που κουβαλάς μαζί σου. Με «.. λίγες φωτογραφίες, τα χαρτιά και κάποια κοσμήματα, ραμμένα στο στρίφωμα..». Και μέσα στο χώμα ακούγονται ακόμα οι φωνές από ‘τότε’. Και οι φωνές από ‘μετά’. Και μαζί με τους δικούς σου ήχους τελικά έρχονται και σε αγκαλιάζουν. Και ο ήχος της θάλασσας πάντα εκεί, για το ταξίδι. 

Τελικά πόσο χώμα χρειάζεσαι για να φτιάξεις το σπίτι σου; Το σπίτι δίπλα; Και το παραδίπλα;

Σύλληψη • Χορογραφία • Σκηνικός χώρος • Ερμηνεία: Δημήτρης Μπαλτάς

Φωτογραφίες: Ελίνα Δεμιρτζιόγλου, Δημήτρης Μπαλτάς 

Ευχαριστίες: το γκρουπ Γκιντίκι για την παραχώρηση του κομματιού «Σκάρος» (παραδοσιακό Ηπειρώτικο τραγούδι / Διασκευή Γκιντίκι, Άλμπουμ Ahoy), τον Οδυσσέα Ζαφείρα, την  ομάδα του Μ54 και το Κέντρο Χορού και Παραστατικών Τεχνών Ακροποδητί στη Σύρο 

Το έργο αποτελεί μία απόπειρα σκηνικής αποτύπωσης ενός ονείρου. Η Ελευσίνα μεταμορφώνεται σε έναν φανταστικό τόπο και το σώμα ως ενδιάμεσος ορίζει το μέτρο για την υπέρβαση ή την αρμονία. Ένα προσωπικό ταξίδι εξερεύνησης του ανοίκειου τόπου της Βλύχας, όπου ο συγκερασμός τεχνητών υλικών και στοιχείων της φύσης, αναζητούν τη σωματικότητα μίας μετάβασης και την αστείρευτη σχέση μεταξύ δημιουργίας και καταστροφής.

Χορογραφικό σημείωμα

Είναι η στεριά,

κορυφές βουνών

και πεδιάδες,

που ακόμα

δεν κατάφερε

να κατακλύσει

η θάλασσα.

Σύλληψη • Χορογραφία • Ερμηνεία: Αντώνης Βαής

Συνδημιουργία / Καλλιτεχνική επιμέλεια / Video Αrt: Χάρης Σαββόπουλος

Μουσική σύνθεση: Νονίκα (Marcel Coka)

Βοηθός χορογράφου: Άγγελος Λόκος

Έρευνα τοπίου / Φωτογραφίες: Μαρία Κοσμίδη

Εικαστική επιμέλεια: Ίρια Βρεττού

Φωτιστική επιμέλεια: Αφροδίτη Νέρη 

Σκηνική επιμέλεια: Δημήτρης Ζαμπόπουλος

Τεχνική υποστήριξη: Βασίλης Παπαηλιόπουλος

Teaser: Αντώνης Βαής, Χάρης Σαββόπουλος